Keşke Çocukluğumdaki Gibi

Keşke çocukluğumdaki gibi, alsam boya kalemlerimi elime
Boyasam dünyayı, boydan boya gök kuşağındaki o umut dolu renklere .
Kirlenmeye yüz tutmuş, yeryüzüne çeksem bembeyaz kalem,
Ve kucaklasam gök yüzünü kocaman bir sevgiyle ,
Keşke haykırabilsem çocukluğumdaki gibi, hayallerimi, düşlerimi
Ve yine yakalasam çocukluğumdaki gibi, elma şekeri tadında yaşadığım umutlarımı ve hayallerimi
Çocuklar artık sevilmeli diye döktüğüm göz yaşımda hissettiğim acılarımı kederlerimi,
Ve ülkesi için canın veren onbeşlik şehitlerimi
Savaşlar dursun, insanlar ölmesin diye yazdığım bu masum dizelerimi,
Anlatabilsem keşke, sevgiden yoksun zavallı insanlara , zerrecik kadarda olsa o masum sevgileri.
Keşke çocukluğumdaki gibi elimde yumuşak bir silgim olsa,
Yazılan yanlışları silebilsem,
Silebilsem, insanların dökülen göz yaşlarını tertemiz bembeyaz bir mendille sildiğim gibi,
Keşke çocukluğumdaki gibi takabilsem o toz pembe gözlüklerimi,
Görebilmek için hayalimde yaşattığım o güzel günleri,
Keşke baka bilsem gökyüzüne,
Görebilsem birbirine nazire yaparcasına uçuşan o bembeyaz güvercinleri
Ve tekrar bakabilsem, çocukluğumda, tutamadığım ve içime hapsedemediğim umut dolu gerçeklerimi,
Keşke dolaşsam yamalı pantolonumla, altı delinmiş lastik ayakkabımla
Ve sürsem rahmetli babamın bana yaptığı bisikletimi,
ve keşke araya bilsem, bin bir ümitle, hadi gel, gel, gel, mutluluğa koşalım diye bağırdım o güzel günlere
Hep birlikte, tertemiz duygularla paylaştığımız bir lokma ekmeği
Ve o güzel duygularla dolu olan güven ve sevgi dolu kardeşliği,
Ve keşke kucaklasam, çocukluğumda başımı göğsüne koyduğum o yatalak, toprak olmuş canım annemi
Ve bana her sabah harçlık bırakan öpsem rahmetli babamın o nasırlı ellerini.
Ve keşke koklayabilsem sevginin, sevdanın o gül kokulu tenini.

ümit karaman
20.12.2017