Yokluğuna aliştığım insanların
Kokusunu duyuyorum,her düşümde.
Terk etmiyordu gülüşün,sesini.
Duyuyordum,ıslak şeylerdi.
Çok gerilerde kalıyordum,çoğalıyordu ardında.
Keşke bütün geri dönüşler önümüzde kalabilseydi ya,,,
Zordu ama.
Bedenime kazınıyordu:çıplak...
Bir bebek bekliyordum sanki,
Yıllar öncesinden,gecikmiş.
Omuzlarımda uyutuyordum onu:nemrutun dansı.
Terk etmiyordu gülüşün sesini.
Ama tüm gülüşlerini takıp gitmiştin sen.
Işıl BaşkalemKayıt Tarihi : 10.12.2011 19:54:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!