Keşke Burada Olsaydın Beyaz Kanatlı Mele ...

Çok yorgunum
Beni burada bırakın
Siz gidin korkularım
Bir süre yalnız kalmalıyım
Dinlenmeli gözlerim
Umut etmeli, yaşamalı
Ve yeniden sevmeliyim...

Karardı dünya
Gözyaşı selinde boğuldum
Sarhoş oldum
Hayat oyunum bitti sandım
Ölmeyi bile denedim
beceremedim...

Değerlerini yitirmiş bireylerdik hepimiz
Çok korktuk
Ama güneş yine doğdu işte
Hiç gelmeyecek sandığımız yarınlar çok yakın
Avuçlarımda ağlayan melekler
artık gülüyor
Sokak lambaları yanıyor
Ve o eski sevgi makinesinin sesi
yeniden duyuluyor...

Bugünlerde İstanbul’u çok özlüyorum
Nedendir bilinmez,
Umudum hiç bitmiyor
Her gece rüyamda İstanbul’a gidiyorum
İstanbullu şarkılar söylüyorum
Kız Kulesi’ni, Ortaköy’ü, Moda’yı,
Beyoğlu’nu geziyorum
İstiklal’de yürüyorum mesela,
Sokak lambalarıyla oynuyorum
Sarhoşum, dayak yiyorum polisten...

Sonra bir gün
Damdan düşer gibi
aşık oluyorum bir kıza
Melek gibi bir kıza
Bütün yıldızlar sönüyor sanki
onun güzelliğiyle
Dolunay saklanıyor bulutların ardına...
O sessizce giriyor hayatıma
Ve sonu henüz yazılmamış bir masal başlıyor...
Ama İstanbul uzak...
Feribotlar ayırıyor beni kötü kokulu İstanbul sahillerinden
Masmavi Güney Ege’ye götürüyor
Ağlıyorum
Ve hep aynı şarkıyı söylüyor
Resimlerle yaşıyorum...

“Çok istiyorum burada olmanı...
Biz bir akvaryumda yüzen iki kayıp ruhuz...
Yıllar sonra aynı eski yerlerde koşturdun...
Ne buldun peki?
Yine aynı eski korkular...
Keşke burada olsaydın...”(*)

06.04.2001