Keşke Ben Hep Çocuk Kalsaydım

Ne olurdu sanki hiç büyümeseydim
Çocuk saflığıyla yaşasaydım hayatı
Delicesine koşup terleseydim de sokaklarda
Yorulduğumu hiç anlamasaydım
Her şeyi bilsem de
Hiçbir şeyden haberim yok gibi davransaydım
Zırıl zırıl ağlayıp
Koşmaktan yorgun düşen bedenimi hissetmeyip
Annemin koynunda sabahlasaydım
Kötülerden ve kötülüklerden haberdar olmasaydım
Hayat beni hırpaladıkça küsmeseydim de
Hep oyun sansaydım
Heep oyun sansaydım
Kırılan kalbime inat; kalp kırmak yerine
Çocuk kalıp oyuncaklarımı kırsaydım
Ve kırılan oyuncağım için doya doya ağlasaydım
Kırdığım oyuncaklarımı
Eskisi gibi olmayacaklarını bile bile
Tamir etmeye kalksaydım
Düştüğümde kanayan dizlerime aldırmadan
Tıpkı oyunbozan bir çocuk gibi
Kaldığım yerden devam edip
Mızıkçılık yapsaydım
Ve tüm acılarımı bir çırpıda unutup
En büyük acıyı dizimdeki yaraymış sansaydım
Düşünmekten kazan gibi olan başımı
Koyacak yer bulamadığımda
Annemin huzur veren yumuşacık dizlerine koysaydım
Ve gözlerimi yumup mışıl mışıl uykuya dalsaydım
Uykudan kalktığımda ise
Tıpkı çocukluğumdaki gibi
Her şeyi oyun saysaydım, oyun sansaydım
Kan ağlayan gözlerimi kurutsaydım
Her şeyi ama her şeyi unutsaydım
Keşke ben heep çocuk kalsaydım