Keşke Şiiri - Kerem Hacımustafaoğlu

Farkına vardığımda kitabım havuza batmıştı,
Sayfaları birbirlerine karışmıştı.
Karman çorman,
Ne de inatçı,
Ne kadar yaksam yanmaz.

İnsanlar, şehirler ve sesler yanlarımdan göçüyor.
Süratlerinden bana kayan soğukla,
Çakmakla boğuşurken,
Terkedilmiş bu ıssız çölde,
Islak kitabımın akıttığı tozlu damlalarını yutuyorum.
O kadar kelime,
O kadar cümle,
O kadar metin-

-Okunamaz kağıtların artığıyla hayatta,
Henüz kıpırdarken...

...Aklımda kalan satırları önüme dizmeliyim.
-Henüz yeterli mi?
-Tatmin misin?

Bu dizelerle 'yardım' kelimesini mi,
Yoksa bir uçağı mı,
Kuma çiziyorum?

Kitabımla bu kadar takılmışken,
Ayağımla yürümeyi bile dert etmediğimin,
Bilincine ulaştım.

Bütün cevapların bir yeri,
Bir vakti var-

-Hiçbiri bir noktada,
Bir dakikada belirmeyecek ki;
Yıllarında o dakikayı,
Ya da dakikası olanları arayasın?

-O zaman,
Ne yani?

Kusurla,
Cahillikle,
Kirle kaplananlara,
Gerçekten yüzünüzü döndürecek misiniz?

Yaşıyor taklidini bırakıp,
Hem yaşayıp,
Hem de yaşatacak mısınız?

Peki,
Peki ya ben? Kendimi,
-Hayatta bırakmakla kalmayıp-
Yaşatacak mıyım?