Keşke Şiiri - Pervin Cankaya

Gece boyunca ağladı kadın için için
Zayıf görünmek istemiyordu,
Ama elinden de bir şey gelmiyordu.
Yaşamak istemiyordu o gece,
Tükenmişti,
Hiçbir dayanağı yoktu!

Dışarıda rüzgarla sallanan yaprakların,
İçeride yapraklar gibi sallanan
insanların sesleri...
Tutamıyordu kendini, ağlıyordu kadın.
Yanında cansız uzanan bir beden.
Yapayalnızdı kalabalıkta
Cehennemi yaşıyordu o gece
Belki ölseydi?
-Yaşamak istemiyordu,
Keşke ölseydi! -

Kapkaranlıktı dünyası
Hiç açık penceresi yoktu
-hepsi kapatılmıştı-
O istememişti bunu;
Çarptılar
Suratına kapattılar pencereleri...

Gecenin gün ışığına kavuşma vaktiydi.
Kadın hala ağlıyordu.
Ardı arkası kesilmiyordu gözyaşlarının
İçindeki gün ışığı
Yerini çoktan geceye terk etmişti!
“Ah bir gün doğsa” diyordu kadın,
Her şey biterdi belki,
unutulurdu ölmek.
Ama doğmuyordu ki gün,
Pencereler açılmıyordu,
Sesler bitmiyordu...

Uyuyup kaldı kadın;
Rüyasında bile ağlıyordu,
Ne düşündüğünü kimse bilmiyordu...

Pencereden sızan ışıkla uyandı.
Gün doğmuştu.
-Ne çare! -
Değişen bir şey yoktu.
Kendisini yalnız bırakmamasını isteyenler,
O gece kadını yalnız bırakmışlardı.
-Bu ne biçim hayattı,
Bu ne biçim sevdaydı? -
anlamıyordu bir türlü...
Bütün gece ve bütün gün ağladı kadın.
Gözyaşlarına yastığı ortak oldu sadece.
Kimse yoktu,
Dayanağı yoktu yanında,
gerisi boştu...

Hala ağlıyor kadın;
Yalnız, tükenmiş, çaresiz...
Yaşamak istemiyordu
Tek düşüncesi vardı;
Keşke ölseydi! ...