Keşke Şiiri - Bekir Dalkıç

Şehrin kenarlarında yürüyorum sabahleyin, küçük adımlarımı ulayarak.
Köşede bir simitçi duruyor titrek, hava buz.
Nereye baksan bir emekçi sokakta, tezgahta.
Herkes alınıp doldurulmayı bekler gibi duruyordu kımıldamadan.
Otobüsler birer demirden poşet.

Her birinde bir Nazım var mutlaka.
Sağ omzu düşük biraz, işçidir
Sol gözü nemli nemli bakan.
Herkes çokça şikayetçi düzenden
Naif birer küfür fırlatır serzenişler.
Semaver yürekleri her daim demlidir.

Nereye baksam başı dumanlı bir dağ.
Dağ gibi.
Nasırlı eller gibi duruyor şu çıplak ovalar,
Kirli gibi ama pak.
Evler derme çatma ve eğreti.
Kimsesiz evler.
İnsanlar suskun, dalgın, her daim elemli.
Hayat yoklukla sınar yoksulu, az ile yetinmeyi öğretir.
Seyredin.
Keşke böyle soğuk durmasaydık birbirimize.
Sokulsak belki erirdi üzerimize devrilen karlar, keşke.
El ele tutuşsak tutuşurdu umutlar.
Ne güzel de ötüşürdü kuşlar, vurmasaydık.
Keşke vurmasaydık.