Keşke Şiiri - Didem Can

Ben, rüzgarsız fırtınalarda dolaştım yıllardır. Yokluklarda bulduğum sevgim yoldaşım oldu. Dilsiz yüreğim hep benle yarıştı uzaklarımda. Adım olmaksızın yazdım her yere benden kalanı.
Ağır gelen söylemler oldu yüreğime. Hançerin ucundan aktı gözlerim. Küçülmüş beyinleri kınadım hep. Yalancı renkleri sorguladım hep, renklerin dalgasında yüzerken.
Her tökezlemede kalkamadım belki göğe. Her ağırlıkta kendimi sordum yüreğe. Kıyısız gecelerin karanlığı aklımdan çıkmaz olmuş.
Düşüncelerimde batan gemiler var. Ellerimde soğuk terler. “Neleri yitirmişim diye? ” baktığımda: “Benim yittiğim” geldi hep cevap diye. Gönlümün yorgunluğunu dindirdiğim “Oh” larımda; aşkım, dostum geldi gözüme.
Açıklarda yüzmek ister belki bedenim. Unuttuğum acılara sarmak isterdim bittiğimi. Gönlümdeki bir damla yaş olup aksaydı nefretim. Kolay olsaydı o kadar affetmek: Her adımımda “Of “ dedirten yargıları.
“Kaybedilen ne olacak? ” düşünmeden çekip gitseydim keşke. Gidebilseydim.
Hırçınlığımı belli edebilseydim az da olsa denizlerime. Belli etseydim keşke dostuma, aşkıma.
Yitebilseydim aklımdan geçen gizemi. Anlatabilseydim gizlerimi.
Özlemek yerine içime alabilseydim aşk dediğimi. Özledim derken nefesimi verebilseydim keşke. Anlatamadığım kelimelerim ona yürek olsaydı keşke.
“Tamam” dediğim acıları yazabilseydim dostuma keşke. Keşke daha çok anlatabilseydim. Pişmanlık yaşanacak duygular bırakılmasaydı keşke. Elimde kalanlara bakınca “Bunları mı okudum? ” Bunları demeseydim keşke.
Yalanları sindirebilseydim keşke. Pembe ve beyaz. “Geride kalanlarda yalan var mıydı? ” diye bakmasaydım ömrüme keşke. Özledim deseydim bir dolu. Keşke utanılmasaydı.
Yanmış mısralarımla sana gelmeseydim keşke. Güneşli olsaydı ruhum keşke. Gel dediğimde keşke gelseydin.
Tanık olmasaydım keşke ikinci yüzlere. Bir tanesini tanımadan ikincisi ağır gelmeseydi. Aynı benlikle ikinci yüzü görmeseydim karşımda keşke.
Keşke demeseydim. Keşkelerimi unutturabilseydim kendime keşke.