Kesişmeyen Yollarda Hoşçakal

Yine geriye bakıyorum özlemle,
Gidenlerin ardından ağlamaya korkmuş,
Yapmacık gülümsemelerle onları yolculamış ben...
Sevginin tanımını unutmuş,
Tutunduğu hayallerde kaybolmuş ben...
Kimsem kalmadı yine bu şehirde,
Sadece sen varsın,
Başını kaldırıp ileriye bakamayan,
Düşmekten korkan.
Akşam yaklaşıyor,
Güneşin batmasından korkuyorum.
Elektrik kesintisi olur da
Karanlıkta yalnız kalırsam diye.
İkimiz de korkuyoruz ya,
O yüzden yakınsın bana,
O yüzden bir tek sen varsın...
Yine de çok uzaklardasın,
Gelmiyorsun.
Aynı şehirde yollarımızı kaybetmişiz,
Bir daha kesişmemiş asfaltlar,
Biz ayrı kalmışız...
Bol ışıklı, ücralardan uzak bu kısmında şehrin,
Terasında evimin,
Gözlerim seni arıyor,
Sissiz her gece gözlüklerimi takıp uzaklara bakıyorum,
Bir umut ışığı ile seni görmek için,
Sense çabalamaktan vazgeçmiş,
Unutmuşsun beni.
Çelişkilerine tanık oluyorum...
Aramızda koca şehir var ama kalplerimiz bağlı ne de olsa...
Sana diyecek söz de kalmadı ki artık... herşey tekrardan ibaret,
Herşey zaten söylenmiş, hala söyleniyor...
Sen yine de anlamıyorsun ya...
Sana bu akşam elveda demek isterdim,
Son kez görüp bir daha hiç hatırlamamayı...
Ama sözlerin o kadar ağır geldi ki bana,
Hala sindirmeye çalışıyorum.
Ama artık bitti, işte bunu biliyorum,
Ve sana elveda diyemesem de
Hoşça kal demek elimde...
Hoşça kal...