Kesirli Bir Kalp Şiiri - Sûzi Kalp

Kesirli Sayılar Gibiyim,
Asla tam olamıyorum. Her seferinde bir yanım eksik,
bir yanım eksiltili.
Hayat beni alıyor, bir yerlere bölüyor.
Bazen umutlara, bazen yalnızlıklara, bazen yorgunluklara..
Tamamlamaya çalışıyorum ama her denemede biraz daha dağılmış gibi kalıyorum.
İçimde hep eksik kalan bir şey var adı:
belki huzur, belki de sadece "tamlık".
Biri geliyor, beni tamamlayacağına söz veriyor,
ama ben zaten baştan bölünmüşüm.
Kimse hangi parçayı nereye koyacağını bilmiyor.
Kimi bana küs bir anımdan başlıyor,
kimi kırık bir hayalden...
Sonuç hep aynı: eksik kalan bir şey,
tamamlanamayan bir denklem.
Belki de sorun baştan bölünmüş olmamda.
Ya da fazla çarpılmış olmamda…
Ne fark eder?
Sonuç değişmiyor.
Her gece aynı soruyla uyuyorum.
Bu eksiklik ne zaman bitecek?
Cevap yok.
Belki de bazı eksiklikler alışkanlıktır.
Tamamlanırsa biz biz olmaktan çıkarız diye korkarız içten içe.
Çarpılmışım anılarla, bölünmüşüm hayallerle, toplanamıyorum bir türlü.
Belki de ben hep böyleydim.
Biraz geçmiş, biraz gelecek...
Ama hiçbir zaman “şimdi” olmayan.
Ben kesirli bir kalbin hesabıyım.
Tam sayı gibi görünsem de
içim hep virgülden sonrası.
Ve işte, yine de kesirli sayılar gibiyim:
Akla yatkın ama tam değil.
Görünürde sağlam ama içi boş.
Ne yaparsam yapayım,
hiçbir zaman "tam" denmeyecek
bir hayatın hesabıyım.
Bir de bu denklemde sadeleşmek var.
Fedakârlık ister.
Bazı fazlalıklardan, bazı anılardan, bazı insanlardan vazgeçmek gerekir.
Her sadeleşme biraz eksilmek, ama aynı zamanda biraz da özgürleşmektir.
Belki de tam bu yüzden korkuyorum sadeleşmekten.
Çünkü bazı yüklerim bana ait, bazı acılarım çok tanıdık.
Sadeleşsem... Belki daha hafif olurum, daha kolay taşınırım.
Ama kim olduğumu da kaybeder miyim?
Çünkü ben bu karışıklıkla varım. Bu bölünmüşlükle, bu küsuratla.
Sonra her gelen bir işlem daha yapıyor üzerimde.
Kimisi bölüyor beni kendi hayatına,
kimisi çarpıyor kendi acısıyla.
Payda büyüdükçe küçülüyorum ben.
Sadeleşmek isterken daha da karışıyorum.
Keşke biri gelse, payımı da paydamı da anlayıp beni sadeleştirse...
Sonra durup düşünüyorum:
Belki mesele “tam” olmak değil.
Belki mesele bölünmüş de olsan dengede kalabilmek.
Sadeleşemesem bile kendi halimi sevebilmek.
Yani evet...
Kesirli sayılar gibiyim,
Bölünmüşüm, sadeleşmeye çalışıyorum ama hâlâ tam değilim.
Ve belki de bu hâlimle en gerçek, en insani hâlimdeyim...