Seviyordum ölümü sever gibi yüzünden düşen bin parça acıyı,
Kucak açıyordum belki sana,
Belki de kel başa şimşir tarak hüzünlerine.
Hiç gereği yokken sarılıyordum belki ardına düşen gölgene.
Karanlığı hiç gereği yokken seviyordum.
Bilirsin işte; her zamanki şaşkınlığım.
Döküyordum her defasında elimde avucumda kalmış küçük mutluluğumu.
Yollarımız burada ayrılıyor,
Artık birbirimize iki yabancıyız.
Her ne kadar acı olsa, ne kadar güç olsa
Her şeyi evet, her şeyi unutmalıyız.
Her kederin tesellisi bulunur, üzülme.
Devamını Oku
Artık birbirimize iki yabancıyız.
Her ne kadar acı olsa, ne kadar güç olsa
Her şeyi evet, her şeyi unutmalıyız.
Her kederin tesellisi bulunur, üzülme.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta