Evimizin hemen karşısında bir bahçe var.Bahçede birkaç tane heybetli ceviz ağacı, bir tane de asma. Ceviz ağaçları, görüş alanımızı kapatıyor ama, benim şikâyetim yok.Çünkü yavaş yavaş büyüdüler, alıştıra alıştıra kapattılar önümüzü.Enflasyon gibi.
İşte bu bahçenin sahibi, yaşlı ceviz ağaçlarından birini kestirdi.Zavallı ceviz ağacı birkaç gün, bitkisel hayattaki hasta gibi öylece yattı yerde.Eskiden balkondan etrafımı seyrederken görüş alanımı kapatan bu ağacın yokluğuna bir türlü alışamadım.Gözümün önümde alabildiğince açılan manzarayı her görüşümde, o ceviz ağacını aradım, giysilerimden soyunmuş hissettim kendimi.Ya da çok soğuk havada, gece yatakta yatarken; yorganımın üstüne örttüğüm ve beni ısıtan battaniyemin üzerimden alındığı hissine kapıldım.Adeta üşüdüm.
Kesilen ceviz ağacını kesim motoruyla birkaç parçaya ayırdılar. Her parçası bir yerde, öylece kalakaldı zavallı ceviz.Aradan ne kadar zaman geçti bilmiyorum; bir gün bahçenin sahibi kesilen dalları budadı.Ağacın kalın gövdesinin parçalarını ayrı, ince dallarını ayrı üstüste istif etti, katar yaptı.Küçük dalları baltayla parçaladı, bahçedeki samanlığa taşıdı.Geride kalan ana gövdenin parçalarının yeniden kesilmesi gerekiyor, çünkü boyları oldukça uzun.
İşte o günden beri birkaç gün arayla, işçi tulumu giymiş bir genç geliyor bahçeye.Elinde kesim motoru, başlıyor ceviz dallarını kesmeye.Motor bir gürültü çıkarıyor ki, sormayın gitsin.Bahçenin evimize uzaklığı sekiz – on metre.Yani burnumuzun dibi.İki üç dal kesip, çekip gidiyor.Motorun sesi kesilince; kulaklarımızı tırmalayan motor sesinden kurtulduğumuz için seviniyoruz ailecek..Düşünmüyoruz ki, bugün olmazsa, yarın olacak bu gürültü.Biz günü kurtarma peşindeyiz.Türk hükümetlerinin ekonomi politikası gibi.
Tamamını Oku
