Keş Dağı'nın Uykusu Şiiri - Elif Bakdım

Bugün Keş Dağı'nda bir yıldızın söndüğü gün.
Karların beyazlığı boğarken karanlığa,
Kör etti ışığı son kez ışıldayan yıldızın.
Öyle bir kör etti ki hiçbir göz görmez oldu onu bir daha.
Hiçbir göz görmedi, "o" karların altında.
Bir çığ gibi düşerken kimi yüreklere,
Kimilerinin de sağır etti kulaklarını.
Hiçbir kulak duymadı, "o" karların altında.
Öyle bir soğuk vurdu ki
Öylesine doldurdu tüm kalpleri.
Hiçbir kalp hissetmedi, "o" karların altında.
Uyuklama geldi soğuktan zihinlere.
Hiçbir zihin idrak edemedi, "o" karların altında.
En sonunda karlarla beraber uykuya dalarken,
Sonsuza kadar uyudu insanlık.
Hain kar; kör etti, sağır etti,kalpsiz etti...
Beyaz ve soğuk her şeyi yuttu,yok etti.
Keş Dağı'nda bir yıldız sönerken,
Keş Dağı'ndan bütün eller çekildi.
Kimse ulaşamadı oraya, karların altına.
Zaten hiç kimse de ulaşamazdı.
Çünkü sönen mum alevi değil,bir yıldızdı.
Yalnız o yıldız sönmeden evvel
Işığından yansıtmıştı bazı kalplere:
"Söndüğü gün yüreğine çığ düşenlere."
Zira kar da bundan üşütmüştü,
O sıcak ışığın ılıklığı gidince.
Ne farkeder sonuçta Keş Dağı'nda bir yıldız söndü.
Sönerken karların altında,
Beyaz ve soğuk her şeyi aldı,götürdü.
Karlı dağı çığlıkların sessizliği bürüdü...
Soğuk,beyaz,sessizlik ve kar;
Keş Dağı'yla beraber derin bir uykuya gömüldü.
Bugün Keş Dağı'nda bir yıldız söndü.
Sonsuzluktan aldığı ışığı sonsuzluğa aktarırken,
Bugün bir yıldız sadece Keş Dağı'nda söndü.