Kervânî 4 Şiiri - Ayhan Yavuz Açıkgöz

Kervânî 4

Hasretliğimi yüzüme vurdu gene gökyüzü
Yalnızlığımla alay etti
Güneşi istedim ondan, vermedi
Yayladım geceler diyârına bakmadan ardıma
Anamı bile unutmuşum yalnızlığımda
Hangi yüzle getirirdim ki onu
Hangi hasretliğin vurgusundan göğün rengini unutan yüzümle
Ben güneşi istedim ondan vermedi
Kanda gezen yaldızların efendisi
Nene gerek dedi

Bir uçurum gördüm mavilerimin ardında
Kızıl toprak kokan
Bir yandan ummana karalar zerkederken
Bir yandan hasret aşılayan ada heybetli gözlerime
Kızıl toprak kokan
Bir uçurum gördüm mavilerimin ardında

Ben çehreler ektim kızıl toprağa
Zâlimlikten münezzeh çehreler
Zebâni kılığında çıkageldiler bir gece vakti
Tohumlarımı erittiler hayâsızlık hormonlarıyla
Gene nefret saçan bakışlar biçtim
Bendim gene bahçevan, ekinleri başa belâ
Onlarsa elleri ceza kesmekten başka bir işe yaramayan
Mutlu son zebânileri

Kervan kervan
Yüreği ellerimde sevdası dillerimde
Merhametin sarar mı gene beni
Gene haykırsam size
Alın beni bu eteklerden diye
Anam yok yanımda bu sefer, babamı hâlâ bilmem

Kervan kervan
Bîkes heybetler dünyasında
Yalnız mıyım gene
İsyan eyler mi bana gene gökyüzü
Güneşi hâlâ esirger mi benden
Kanımda parlasa da mı yaldızlanan güzelliği
Ölse de mi bedenim aşırı yaldız kaybından

Kervan kervan
Ben gene mi mahrumum
Bu eteklerde

(istanbul-2003)

Ayhan Yavuz Açıkgöz
Kayıt Tarihi : 22.5.2005 17:00:00
Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Şiiri Değerlendir
Yorumunuz 5 dakika içinde sitede görüntülenecektir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!

Ayhan Yavuz Açıkgöz