Kervan Şiiri - Gönül Uludağ

Bir kervan geçer,ne yakından ne uzaktan
Bilmediğim zifir karanlık mezralardan
Kimi binekte,dalmış gider sessiz sessiz
Kimi yerde,ayaklar kanlı gider ha gider

Unuttuk hangi vakitti,biz bu kervana katılmışız
Kimi ağlar,kimi sızlar,kimi kalmış yoldaşsız
Kiminide hasret tüketmiş,kalmamış mecali
Varılmamış daha yıllardır,ömür bitmiş yol bitmemiş

Zordur ordan oraya,durmadan göç etmek
Zordur hergün,yorgun bitgin,nefes alıp vermek
Bu kadar niye yükledinizki yükünüzü
Atın size ağır gelenleri,atın işe yaramaz insanlığa bürünenleri

Ne kervandır bu,git git bitmezmiş
Yükümüz onurmuş,sevgiymiş,sevdaymış
Yık git ağır etme boşuna; deselerde
Sakın yıkma,sökme yerinden,çok zor bulunanları

O kervanki,ne garibler söndürmüş yanmayan ocağını
Ne sultanlar kurmuş zümrütten otağını
Ne kaftanlar dürülmüş,celladı kendi hançerimiz
Nerden bilinirdi,hüsranlı sonlarda,kaç ayar göçebeyiz

Olmuyor olmayacak anladık,bu dünya adaletsiz dünya
Hesaplaşmak zor,iç dünya,dış dünya,ilahi dünya
Zordur kötülerin arasında dimdik durmak
Zordur tek başına,zulüme meydan okumak

Lakin zor değildir,bir yaralının yarasını sarmak
Hala nefes alıp verebiliyorsak eğer
Zor değildir,bir kervana ışık olmak
Hala insan olarak yaşıyorsak eğer