Kervan Şiiri - İsmail Uysal

I
Hayat, doğduğun evde yanan ocakla başlar
Umut, nabza göredir, azaldıkça yavaşlar

Diptedir ilk basamak , varlık bazen yoktadır.
Ölüm, umutlarının tükendiği noktadır.

Keşke kaybettiğini aklım yerine koysa
Yokluk, penceresini bana açmıştı oysa

Kalbime yük olunca kursağımdaki boğum
Yokluğa yedisinde başladı yolculuğum.

Gamdan biçare gönül , bir tabut, dört cenaze
Tüm yetim çocukların derdi toplanmış göze

Cehalete söverek çattılar kaşlarını
Yürürken ben döverek kaldırım taşlarını

Öldün be anacığım, gözün arkada kaldı
Ölümle aramızda mesafeler kısaldı

Gayri cahildi dünya hem kördü hem sağırdı
Üstüne aldığı yük alttakinden ağırdı.

II

Ömrümüz geçiyorken, yıllar eğreti durdu
Atılan her adımda yollar eğreti durdu

Yalnızlık, nefesinden çıkan sesteki korku
Özgürlük, kadere ram, son nefesteki korku

Şahmarana yem verdik gençliğin ilk demini
Unutmadık, yutkunduk, verdiğimiz yemini

Çare göründü bize, sarıldığımız yılan
Gözümüzden yol alıp ruhumuza kıvrılan

Ne kadar acıdır ki hoş görünür beyhude
Hoş bir sadası kaldı güzelliklerin dünde

Şimdi zulmetin kiri okşuyor saçlarımı
Gizliyorum utançtan kirli avuçlarımı

Pazara sürdüm bilmem kalbimin pahası ne?
Annemin gözlerini unuttum, dahası ne?

III

Önce umudumuzu aldılar elimizden
Çaldılar yarın kokan türküyü dilimizden

Nefes almak, yaşamak değildi, öğrettiler
Kalbim kötüyü bilmez; cahildi, öğrettiler.

Kötülüğe iyiyi gösterip el ettiler
Aynı anadan doğma kardeşi el ettiler

Nerede, kervanların duraksasığı kuyu
Karanlıklar mı yuttu karıncadaki suyu

Zindan ve gül bahçesi, taht ve ateş bir gibi
Kuyu cennet bahçesi, saraylar kabir gibi

Rahmetin nispetinde zerre değil günahım
Kirlenen kalbimize, merhamet ver Allahım
Kirlenen kalbimize hidayet ver Allahım