Kervan Şiiri - Pakize Gülşah Tatlıdil

Düşünüyor insan sen karşısındayken nasıl duracağını,
Karşına geçip bakışmalı mı,
Yanında durup aynı yöne mi bakmalı.
Korkmadı içindeki insanoğlu
Seni karşısında görünceye kadar,
Bu kadar aşktan ve yalnızlıktan…

Bakışların yumuşak ve anlamlı,
Huzurluydum gözlerine baktığım zaman.
Dalıp gittiğimde o uçurum gözlerine
Korktum ve üşüdüm biran
Karşında durmak kolay,
Gözlerine bakmadan.
Yanında olmak güç,
Aradaki mesafeleri kaldırmadan.
Bazen her an patlayabilecek bir volkan gibi
Bazen de insanı sarıp sarmalayabilecek bir güneş gibi
Duruyorsun hayatta…
Düşünüyorum o anda…insan
Yaşamın neresinden sokmalı seni hayatına.
Isınmak için limanların birine sığınıp,
Her sabah üzerime doğmanı mı beklemeliyim
Yoksa beni yakmandan korkup
Kaçıp gitmeli miyim

Seni sana anlatmaya geldim buraya
Nedense birazda zorlandım galiba
Seninle yanmaktansa,
Sensiz donmayı tercih edenler kervanındayım şuanda
Bunu da oradan yolluyorum sana.