Kertenkelek Şiiri - Mediha İstanbullu

gökdelenlerimiz yüksek
ırmaklarımız derindi

yağmuru da tutmuştuk
alaycı ve kararsız kollarla

kutular içinde geçen bir ömürde
evren kadar genişlediğini sandığımız
doğrularımız metal bir yığından ibaretti

arka sokaklara bakan pencerelerin
hiç açılmayan perdelerinde
dalgalanırdı aymazlık
duymazdık

soyut olan her şey
somuta yansır
‘gibi’
gerçekler oluverir sanırdık

karanlık yüzlerdeki temiz gölgeye sarınan
ıtırdan sicimle sallandırdık erdemleri
çekildi ormanına okyanus

bizden utanıp
yollarda mendil sattı
yetim kaldı ağaçlar

kendi zamanımıza ait
‘gibi’
gerçekten oluverdik sandık

kaybolmak için mi gelmişti
yana yana aydınlatan
aydınlık geleceğin ışık insanı

uyan
yalnız çekirdeğinde bilenir tuz
akıverir sahillere tutam tutam
gözüne kaçan pus
‘gibi’
oluverir
bir damla
yaş