Kertenkele Şiiri - Yasemin Özkaya

Adımı üflediler kulağıma,
Kertenkele oldum Anadolu’da...
Takıldım bir ‘’ Ümid'in ‘’peşine,
Bir tuvalde bıraktım renklerimi
Ölümsüzlüğe boyandı bedenim…
Böyleydim, yalnızdım, tarihin sayfalarında,
Şahidim kayaların ufalanışına
ve bu meyanda büyük aşklara
imrendim,
Aşk için ölenlere
ve yolundan dönmeyenlere…
Bu yüzden bilgedir duruşum…
Sessizim, dilsizim, silahsızım.
Anlatamadım bir türlü
ben çok zararsızım…
Vardır bir sebebi özensiz yaradılışımın
hikmetinden sual olunmaz ‘’Yaradan’ın’’.
Herkesten önce öğrendim;
sınavsız geçilmezmiş dünyadan…
Anadolu’m ve o'nun toprak kokusu,
yoksul mu yoksul ve bozkır,
hüznüm bu yüzden…
Ben en çok bozkırların sarısına alışığım
tozun toprağın içinde kalmışlığım
bu yüzden…
Sen tamamla tekamülünü insanoğlu !
ben burada kalacağım, güneşin alnında,
toprağın tonlarında,
Sana bakacağım…
Sen yeter ki eşeleme benim toprağımı,
ben senin sırlanmış duvarlarına uğramayacağım…"