Kerpiç Evler Şiiri - Adnan Uzun

Bugünün kârı yok, kahrı dünya eksilerde

Yarının ümidi yok, aklım kaldı eskilerde

Zamanın zulmü çok, sabır çektim her seferde

Yalnız insan çok, sohbet kaldı kerpiç evde.

Kurallar

Her seferde ilk gidenin arkasından konuşulur.

Tamam kardeşim deyince bir kaç dakikaya unutulur.

İyi niyetli birini görünce hipnoz edip uyutulur.

İnsan eti kuru gitmez, yanında kanla yutulur.

Sohbet kaldı kerpiç evde, evi yıktı bir gaddar.

Yollar dar, tek yön var, insan çırpındıkça batar.

Ev üzerinde evler, kalabalık oldu insanlar.

Kerpiç evler şimdi bomboş, sıvasız kaldı duvarlar.

Dünya sizin olsun dedik, derin nefesler ciğeri açtı.

Aklıma ateş saldım, resimlerim kanla sıvandı.

Kahrı dünyada kalan sağlar birbirine karıştı.

Sövmek oldu sohbet, insanlık kaldı kerpiç evde.

Nefse çuval tutulur, yetmez hep olsun çok olsun.

Biraz siyaset olsun, kes faturayı kardeş cep dolsun.

İster misin dünya yeşil olsun, göller su dolsun?

İster misin hesap sorulmadan cennete köprü olsun.

Sanki

Çay söylemek yasaklanmış, yardımlar pankartlarda.

Ses çıkarmak yasaklanmış, dedeler dövüldü sopayla.

Korktu insan kalabalıkta, dertler kaldı kişide gizli.

Sövmek oldu sohbet, insanlık kaldı kerpiç evde.

Mezarlıklar sevgi doldu, sokata ruhsuz cesetler

Paraya dayalı seviler, dedikodu dulu kahveler

Hatırın üzerinde ince ipe bağlı satır

Taş kaldırmlar, taş yollar, taş evler, taş kalpler,

Binalarda baskıyla büyüyen sessiz çocuklar

Yakıt kokusuyla kaplı, kalabalık sokakalar

Başta dediğim gibi aklım kaldı eskilerde

Kitaplarda toz var, "ikra" kaldı kerpiç evde