Kerkük'lü Zehra.. Şiiri - Nurdane Diken

..........Türkmen'em.
..........Oğuz Bayat Türkmen'em.
..........Kerkük Erbil Musul'da
..........Unutulmuş Türkmen'em.

Kara bulutlar yükseliyordu yine Kerkük'te
Gözü dönmüş salyalı tiranın...
Dağı taşı, ovası, obazı yazı baharı,
Türk ile kaynaşan, türkü ile söyleşen;
Kerkük'ün toprakları feryada boğuluyor.
Feryatlar hoyrat, hoyrat Kerkük'üme yağıyor! ..

Zalim zulmünde ısrar ile devam ediyor.
O zaman da Türkiye sadece seyrediyor...

İşte böyle bir ülkenin, böyle bir kentinde
Türküm'ün Türkmen'imin diyarı,
Sevenlerin yârı Kerkük'te;
Bir ekim sabahında, doksan beş yılının
Tiranı erleri dayanır kapısına Ali Fevzullah Efendinin..
Emir büyük yerden...tirandan,
'Bir gün içinde Kerkük'ü terket! ...'
Ne yapsın şimdi Bektaş Ali Feyzullah,
Nerelere gitsin,
Nasıl terketsindi ata yurdunu, öz topraklarını? ..

Verilen süre dolduğunda
Yeniden dayanır kapıya salyalının itleri....

Bir feryat yükselir Kerkük semalarında
'Ey ahali! ...
Men Kerkük'ün kızıyım! ..
Men Türk'üm! ....
Men Türkmen'em! ....
Kerkük Türkmenin,
Türkmen Kerkük'ündür....
Terketmeyeceğim! ..'

Bektaş Ali Feyzullah kızı Zehra'ydı haykıran.
Haykırışlar dağı taşı deliyordu,
Delikanlılar utançtan başların eğiyordu...

Elleri kınalı, gözleri sürmeli
Yanağı allı Kerkük'lü Zehra:

'Terketmem seni KerküK
Yansa da şu bedenim.
Çok şükürki men Türk'üm.
Kerkük'lüyem Türkmen'em! ..'

Gaz ve kibrit buluştu
Kerkük'lü Zehranın körbe bedeninde! ..
Ve alev alev yanıyordu Kerkük'lü Zehra! ..
Yanarken de haykırıyordu:
'Katillere ve zalimlere ölüm!
Yaşasın Türk'lük! ..
Yaşasın Türkmen! ...

Son sözleri böyle yankılandı Kerkük üstünde,
Ezanlar hüzünlendi, minareler sızlandı! ..

Takvimler o gün on altı Ekim'i gösteriyordu,
Üç gün sonra aile Erbil'e sürülüyordu.
Boynu bükük baktı geriye Bektaş Efendi,
Buğulandı gözleri, göz yaşları çağladı! ...

Ve Kerkük'lü Zehra'nın adı kaldı dillerde
Hep türküsü söylenir, yaşar hep gönüllerde....

16.09.05-19.00-İST...