Kerkük kandı, içerimiz yandı

Kan ve barut kokusunun içinde
Minik kanlı bir eldi uzanan.
Yarabbi bu ne vahşetti?
Hangi insan bir insana bunu yapardı ki?
Minik bir beden,
Cansız bir vucüddu Kerkük.
Yere düşen her beden,
Toprağa düşen sararmış bir yaprak gibiydi.
Mahşerdi, zemheriydi.
Sağır eden bir patlamaydı,
Kör edendi görmeyene ölen her can.
Neredesiniz ey insanlar,
Bumu insanca yaşamak?
Bu sadece toprağa düşen binlerce yaprak
Her yaprak bir candı.
Ölümdü Kerkük...
Kan kokusuydu sadece rüzgarla etrafa dağılan,
Ve bir çok şehit vardı yerde
Yada toprağın altında yatan.
İnsan hakları nerede diye soruyordum kendime,
Neredeydi?
İnsanlık bence insanın içinde saklı olandı.
Hayvan bile karnını doyurmak için avlanırken,
Politik hesaplar uğruna ölen yüzlerce candı.
Ağlama bebek,
Sakın ağlamayasın.
Senin alnına bunu tarih olarak yazan
Bütün herkes insanlığından utansın.
O gün Kerkük sadece kandı,
O gün içimizde zemheri bir acı kaldı
Ve yüreğimiz Kerkük için daima yandı.

Melankoli