Kerim ile Ali'nin ağıdı Elbistan Ağıtları

Elbistan Ağıtlarından (Birinci Cilt, Sayfa 247) alınmıştır.

Kerim ile Alinin ağıdı

Ericek köyünden Resul Ömerin oğlu Ali ile Kerim Dolu yedikleri içtikleri ayrı giden, arkadaştan öte, iki sırdaş, iki dostturlar. O gün (02.01.1959) Kerim, Ericeke görmese duramadığı Alinin evine gelmiş, yenilmiş, içilmiş muhabbet edilmiştir. Kerim bir ara silahını çıkararak yağlar ve içinde kalan son mermiyi fark etmeyen Kerim, canı kadar çok sevdiği Aliyi vurur. Aldığı kurşun yarasıyla oracıkta vefat eden Aliyi gören Kerim panikler. Ne yapacağını bilemeyen Kerim, Malaçca köyünden olmasına rağmen Çardak köyüne (kasaba) doğru koşmaya başlar. Çünkü kardeşlerinin bir kısmı Çardakta ikamet etmektedir. Tombak köyüne geldiğinde arkasından gelen Ericekli köylülerden korunmak maksadıyla Tombakta bir eve sığınır. Sığındığı ev sahibi Kerimi içeri alır ve evin kapısını dışarıdan kilitler. Lakin bu sığınma Kerimi kurtaramaz. Kerimin sığındığı evin etrafını saran Ericekliler evin içerisinde yalnız olan Kerimi ateş altına alırlar. Yüz yüze gelindiğinde üç-beş adamın üstüne gelemeyeceği, gözünü daldan budaktan esirgemeyen Kerimi, galeyana gelen ve bir kısım hasetlerin de gayretiyle iradesizleşen kalabalık hiçbir canlının kendi cinsine reva görmeyeceği zulümlük ederek ölümüne sebep olur. Bu iki yiğidin aynı günde içler acısı şekilde ölümlerine, Akveren köyünden Halil oğlu Süleyman Dalın on bir yaşında yazdığı ağıt destan olur ve ederi yirmi beş kuruştan satılır. Süleyman Dal bakalım ne demiş:

Göksün kazasının Tombak köyünde
Feci kaza ile ölen yiğitler
Sorarsanız Ali Gökce soyunda
Gözümüzden kan yaş döken yiğitler

Kerim tapancayla uğraşır durur
Unutup elini tetiğe vurur
“Ah! ..” derim içimden yağlarım erir
Bizi yas içinde koyan yiğitler

Ömer ile Gümüş durmadan ağlar
Sularımız bile tersine çağlar
Tombaklılar bile kazayı söyler
Dertleri dillerde kalan yiğitler

Kaza oldu Ocak ayı ikide
Kuşlar ağlaşıyor şu mavi gökte
Bir tanecik mermi kalmış tüfekte
Başları belalı ölen yiğitler

Kerimi sorarsan Malaçca köyü
Dört mermi deliyor bu usul boyu
Türke yakışır mı asildir soyu
Beyni delik kalbi üzgün yiğitler

Cuma gününde bu kaza oluyor
Bu feci kazada ciğer deliyor
Dostlar ağlar düşmanlar da gülüyor
Dostları ağlatıp giden yiğitler

Dört mermiyle bir Kerimi vurdular
Kafasını dilik dilik dildiler
Ne kötü şey hepsi katil oldular
Gözlerin dünyaya yuman yiğitler

Şehit olup bu dünyadan göçtüler
Ecel şerbetini hemen içtiler
Gönüllere dert kuyusu deştiler
Bizi dert içine atan yiğitler

Ben burada son veriyom sözüme
Bir od düştü yanar tatlı özüme
Dünya zindan görünmüyor gözüme
Dünyayı bize dar eden yiğitler

Süleyman Dal der ki bitirdi sözü
Aşkın ateşiyle yanıyor özü
Kanlı yaş bürürdü şu iki gözü
Meskeniniz cennet olsun yiğitler

Halil oğlu Süleyman Dal
Akveren köyünden

Bu ağıdın hikâyesi 10.05.2011 tarihinde, Kerim Dolunun kardeşi Fevzi Doludan (1943) , sözleri ise Kerimin kızdan yeğeni Şeref Aslanın (1975 doğumlu Elbistan belediye zabıta memuru) ağzından Mehmet Gözükara tarafından derlenmiştir.

İletişim Telefonu 0535 372 37 53