Kerim Baydak Şiirleri - Şair Kerim Baydak

Affet Şu Kulunu

Ey Alemlerin Rabb’i, yolunda etme hakir,
Feda edeyim canım, eyleme garip fakir,
Kalben “hu” ihlasıyla, olayım dilde zakir,
Sen af eyle ey rabbim, şu çaresiz kulunu.

Kayboldu benliğim, sensizliğin içinde.
Beklerim gelmez ki haberin, acep nerede.
Yıldızlara, aya seni sorarım, sis gibi perde.
Hasretinle dolar gözlerim, damla damla yaş süzülür.
İnan ki sana ağlar gözlerim, sevilirken de.

(02) ADIYAMAN’dan geçer Nemrut dağının yolu,
Taşlıktır kısmen yolu, hem sağı, hem de solu.
Çıkmak için can atar, hem kızı, hem de dulu.
Doğdu mu güneş, sanki olur hayat okulu.

(02) ADIYAMAN’dan geçer, Menzil köyünün yolu.

Eğer bir parça ekmekle doymaksa yaşamak,
O halde doyasıya yaşıyorum bu hayatı.
Eğer ölmekse sensiz bu dünyada yaşamak,
Ohalde ölmüşüm ben, yaşıyor muyum sanki.

Kerim Baydak (OTUZA KADAR-Roman-2004)

Haram toplayarak sefasını süren var.
Perişanlıktan ölüp giden nice canlar var.
Kendinden başka, düşünmeyen zalimler var.
Taşlaşmış vicdanı, sızlamayanlar var.

Çöplükten ekmek toplamayla geçinenler var.

O MU DELİ - YOKSA BEN Mİ? -

Akşam oldu hüzün kaplamıştı içimi yine.
Düşündükçe döndüm akarsu bendine.
Ferahlamak için, çıktım Kahta caddesine.
Kötü şeyler düşünüyordum bu gece yine.

Şu fani dünyada yaşamak için,
İnsanları sevmek...
Sevilmek için,
Yarınlara umutla bakmak...
İnsanca yaşamak için,
Mutluluk gerek mutluluk.

Yalan söz söyleyip sıratıl müstakimden ayrılacağıma,
Basiretsiz davranıp hakka isyan edeceğime,
Gaflet ummanına dalıp, çirpinip duracağıma,
Al emanetini yarabbim, kurtulayım şu candan.

Biteviye bir ömür yaşayıp, avere dolaşmaktansa,

Lanetliyorum

Her zaman kan görmek, istemiyorum.
Durdurun şu kanı, lanetliyorum.
Hep böyle korkuyla, gezemiyorum.
Akan can kanıdır, lanetliyorum.

İnan

Yalan-yanlış söyler, doğru olmazlar,
Ben de doğruluktan, geçemem inan.
Sahte gülüş yalan, güya ölmezler,
Ölsem de bir tas su, içemem inan.