Keremce Yandım

Her nesnenin, mutlak bir sonu vardır.
çiçekler solacak dal kırılacak
Yine de her kışın sonu bahardır,
Güneş dün battıysa, bu gün doğacak.

Sevgi domurcuğu göründü dalda.
Arı, çiçeklerde gönülse, balda.
Hayal hanemizde şölen var yine,
Gözümüz kalmadı yalan dünyada.

Soğan ve ekmeğe ömrü bağladık.
Kah-ı zaman güldük kah-ı ağladık,
Şu yaşlı dünyanın dönen çarkına,
Ne çare bir türlü el atamadık.

Gene bildğince dönüp durur o,
Bir meçhule doğru hala yürür o,
Ne önü bellidir, ne sonu belli,
Bizi de peşine takıp sürür o.

Svgimi dağlara taşlara yazdım,
Neyzenin elinde inleyen sazdım,
Ahımın ateşi, cihanı sardı,
Mecnun'ca kavruldum, Kerem'ce yandım.

Koç Köroğlu oldum Bolu dağında,
Beylere hükmettim ben, otağımda.
Zalimin zulmünün, isyanı oldum,
Teselliyi buldum dost kucağında.