Kerem Kağan Şiirleri - Şair Kerem Kağan

Bütün terk ediliş biçimlerini öğrendim aşktan önce,
Ve sonrasında panzehirini,
Acı acıyı söker diye,
Misal: diplerinde kan kalan tırnaklar,
Sokak orospuları,
Ve buzdolabında hiç bitmeyen votkalar,

Muğlaktır teşhirde kanlı duran aşk!
Bağışlanamaz izler döverken kalbi; sesli ve şiddetli,
Ses ona ait,
Sesi üvey çocuk,
Sesi parmak izi ve tuzlu – tuz bildiğin jilet,
Ve hiçbir yara bandı yakışmıyor ete,

Gözlerinin gördüğü herkes,
En şahsiyetsizinden katilimdir,
Ruhumdaki irini biçip,
Soyunduğunda suya terzi,

Terzinin işgüzarlığı işte,

Neyi gırtlaklasak sen doğuyorsun; adı hüzünle eş değer her şeyde,
Bir sürü sende, dağa kaldırılmış sözcükler, tecavüz kurbanı,
Ve şiirlerim kitap arasında unutulmuş, çiçek gibi yitirdi kokusunu,
Ve ben artık dördüncü tekil şahıs, bütün çalıntı cümlelerde…

Öyle ki parmaklarım,

Sen benden vazgeçtin,
Bütün şehir gözlerimin önünden,
Uygun adım, isyan!

Masum değildim! Lakin hiçbir art niyetimde yoktu: kilometreleri arşınlayıp geldiğinde. Camı kırık bir evin soğukluğu kadar, soğuktu içim. Ben sadece buz tutmaktan korktum. Öğrenememiştim hala, faydasız korkunun bir b.’a yaramadığını – kaç yüzyıllık gelenekti halbuki, ilk insanın yaratılışından bu yana. Hacimsiz bir şekilde, kendine bile yanılabiliyor işte insan.

Yansımasında boşalan bir sözcüğün hatasıydı,
Büyük ağrılar bırakan ses.
O vakit, seyrederken huşu içinde şehir kaderini,
Düş gibi geldi saadet.

Ve aynı hızla,

Adım nur’unu düşürmüş bir peygamber kadar fersiz şimdi.

Öyle ya, kaç kişi kaldı ki,
Romantizm beklerken sevgili,
Mumu, sigarının dumanını alsın diye eriten,
Kendi neslinin katili…