Kerem Gibi Yananlar Şiiri - Tuncer Türkd ...

KEREM GİBİ YANANLAR

Derviş Yunus bir ocakta yetişti
Hamdı ,olgunlaştı; yandı ve pişti
İnsan sevgisinin peşine düştü

Gönül diyarına güneş oldu us
Sönmedi ışığın hey koca Yunus

Şeyh Bedrettin kardeşliği önerdi
“Her insan insanın dostudur” derdi
Varlığı severdi,Hakk’ı severdi

Nice fidanlarda tuttu aşısı
Gizli gizli ağlar Serez Çarşısı

Adı Koca Haydar,nesli Yemen’den
Bir alevli yürek,bir narin beden
Oydu zihinlerde hakkı var eden

Cigerler yaralı,yürekler yasta
Astılar pirimi kanlı Sivas’ta

Nefi bir şairdi beyit dizerdi
Bir eksik gördü mü susmaz kızardı
Her fitneyi her hırsızı yazardı

Bu nasıl akıldır,bu nasıl vicdan
Denize attılar Sarayburnu’ndan

Şinasi’yle cümle ilkler başladı
Çıkarcıyı, köhne aklı taşladı
Özgürlük fikrini ilk o işledi

Lemartin’i Lafonten’i,Göthe’yi
Onunla tanıdık ilk gazeteyi

Namık Kemal “vatan” derdi, “hak” derdi
Halkı uyarmaktı onun tek derdi
Sürgün oldu Magosa’da can verdi

Parlak bir zekaydı,aydın bir kafa
Ödülü belliydi:Zulüm ve cefa

Tevfik Fikret “Han-ı Yağma” şairi
O da inancından dönmedi geri
Hazırdı bu yolda vermeye seri

Şimdi Aşiyan’da Boğaz’a bakar
Boğaz’ın suyu o,cihana akar

Nazım Hikmet mazlum halka ses oldu
Kasları çelikten bükülmez koldu
Memleket aşkıyla sarardı soldu

Köyde bir mezarda isterdi yatmak
Vatan toprağında ayak uzatmak

Feneri sanattı,mürşidi bilim
Yıkıldı saraylar,pır oldu zalim
Mustafa Kemal’ di artık muallim

O millete yardı millet ona yar
Her vatandaş şimdi ona minnettar

Balyoz Baba uzar gider bu destan
Kimi kelle verdi kimi kızıl kan
Zaman zaman yad et,zaman zaman an

Cümlesi kül oldu Kerem misali
Karanlık günlerden çıktı ahali