Kardelen Karlarda Açar Çocuklar

Güz gelip, rüzgâr az sert estiğinde
Korkmayın, çok sürmez, geçer çocuklar
Hayaller kırılıp buz kestiğinde
Sanmayın umutlar naçar çocuklar
Kardelen, karlarda açar çocuklar!

Maharet hiçliğe ulaşıp varda,
Yanmakta -kış günü- buz tutan karda
Sır dağın bağrında; yamaçta, yarda
Kartallar yüksekten uçar, çocuklar
Kardelen, karlarda açar çocuklar!

Hüzün bıraksa da çehreye nakış
Güneşin hışmına dayanamaz kış
Baharla birlikte değişir bakış
Kaybolur bulutlar... kaçar çocuklar
Kardelen, karlarda açar, çocuklar!

Ey gül goncaları, kırçiçekleri
Can Ali, Ahmet'i, Gül, Çiçek'leri!
En masum, en güzel gülücükleri
Bir tek siz; çocuklar saçar çocuklar
Kardelen, karlarda açar, çocuklar!

Tarumar olsa da dünyevî mabet
Aldırma, aslolan ebeddir elbet!
Hayat sahnesinde bitince nöbet
Ten özü toprağa geçer çocuklar!
Kardelen, karlarda açar, çocuklar!