Kerbela Sessizliği-1 Şiiri - Sevil Kutlu 3

Araftayım...
Aydınlık bir yolun âmâ yolcusuyum
Karanlıkla aydınlığın, iki denizin buluştuğu yerde
Dilsiz bir ırmağın kenarında...
Zaman,
Kalbimin bütün notalarına basarak geçiyor
Yüreğimdeki bütün kuşları salmışım, yazık
Dönüşü olmayan seferlere...
Serseri Mayınlar döşemişim gönlüme...

°°°°
Dua rüzgarlarıyla coşarken gökyüzü,
Suların zikri karışıyor ummanlara...
Berrak sular taşıyor rahmetiyle
Açılmış gökkubbeleri, melekler niyazda
Yüregime dokunuyor merhametinin sıcak eli
Ruhumun titriyor kanatları..
Rahmetin doluyor bütün nuruyla
Kalbimin karanlıklarına.
Ölüm uykusuna yatmış ne varsa bugün bende
Dirilmeye başladı Sen'de
Sen hep gizli bir sükût oldun yüreğimde...

°°°°°
Mahşeri karanlık buralar, bakmıyorum
Ufkuna kesiliyor yüreğim.
Ne kefenler biçtim kendime Sen yokken
Kim düşürdü beni bu kadar kendimden uzaklara
Kerbela misali tuzaklara...
°°°°°
Çatlamış susuzluğum
Utancımdan dönüp de bakamıyorum bile yüzüne
Bu beden bu yükü daha ne kadar taşıyabilir
Bilemiyorum.
Daha ne kadar yitirebilirim kendimi.
Bir ürperti sarıyor ruhumu, aglatası
Meçhul kapılarda ne çok dolanmışız, şaşılası