Kerbelâ’da Yâ Hüseyin Şiiri - Güner Kaymak

Hüseyin attan düştü çölün ortasında,
Can verirken "Hakk!" dedi, secde yarasında.
Kanla sulanırken Kerbelâ toprağı,
Göğe yükseldi feryâd, Arş-ı Âlâ’da!

Cibrîl yetiş ey Habîb’e haber ver,
Serdâr şehit düştü, yanar her yer.
Ciğerpâresinin kanı aktı yere,
Vahdet ağlar, melekler döner zire!

On iki İmam aşkına oruç tuttuk,
Aşûreyle pişip, kalpte umut yuttuk.
Her tencere bir dua, her lokma niyaz,
Kerbelâ’yı unutan bilmez ihtirâz.

Yezîd’in zulmüne lanet her zaman,
Zulmün karşısında dimdik duran iman!
Ehl-i Beyt sevgisi candır, cevherdir,
O sevgiyle atan gönül, bir neferdir.

Nûr-ı Nebî yolumuz, Kerem-i Ali,
Yoldaşımız Hünkâr, Bektâşî Veli.
Bu yolda yürüyen, Kerbelâ’dadır,
Zalime direnen, Hüseyin’dedir!

Cenâb-ı Hakk versin yâdına sabır,
Birlik, dirlik olsun her sohbette zikir.
Kerbelâ hem matem, hem bir ışıktır,
Dilden dile söyler bunu Ozan Güner.

Ozan Güner Kaymak
Amsterdam 06.07.2025