Kerbela da Ehlibeyt Şiiri - Emre Badıl A ...

Ehli beyti sevene bin ölümdür kerbelâ;
O gün bütün insanlık için okundu selâ.
Solan gül Habib’in can gülü can Hüseyindi;
Ona uzanan her el zalim ve de haindi.
Gül Hüseyin o yola bu ümmet için çıktı;
Zaten emir olmaya en ehil ve layıktı.
Ki Onlar çağırmıştı güzel gül Hüseyini,
Meğer hep gizlemişler anlaşılmaz o kini.
Gül Hüseyin feraset ile bakan biriydi,
Ehlibeytin gözünün bebeği ve piriydi.
Birçok Sahabe dedi, güzel Hüseyin gitme,
Yüreğimizi sensiz, kızgın ateşe itme.
Buyurdu, gitmeliyim, nur ümmet beni bekler;
Bu yolda yürümezsem, İslamiyet emekler.
Ve sonra yola çıktı, içinde bin bir ümit.
Buyurdu, bir canım var oda Rab’bime ait.
Bu niyetle yürüdü, can gül yüce Rabbine.
Her emaneti teslim etti, her sahibine.

Sonrasın da varınca o hain kerbelaya.
Bu canımız uğradı bir hain kör belaya.
Dediler, edeceksin büyük yezite biat,
Yoksa sen kaçamazsın bulsan dahi bir kanat.

Gül Hüseyin buyurdu, ben ki evladı Resul.
Olmam cahil yezite bir hizmetçi veya kul.
Gül Ehli beyti sizler mi korkutacaksınız?
Kör küfrün kelamını mı okutacaksınız?
Biz Resulün ehliyiz gelsin de dünya dursun;
İsterse cahil yezit o tahtında kudursun
Benim ailem asla doğruluktan ayrılmaz;
Cahiller gibi güce korku ile sarılmaz.

Bunu duyan kudurmuş her kör köpek saldırdı.
Sandı ki ehli beyti bu dünyadan kaldırdı.
Hal bu ki mevsim kıştı gül ehli beyt budandı.
Zaten Gülden Hasanda bu uğurda adandı.
Dağıldı gül dalları kurumuş bu âleme.
Gözyaşıyla beslemek, şart oldu her âdeme.
İşte bu hikmet ile yeşerdi gül ehli beyt;
Zaten bu idi yüce Rahman’dan büyük niyet!
Böylece ehli beytin nur makamı yüceldi,
Ki Hüseyin’i alan, Rahman’dan bir eceldi.
Yoksa ki el uzatmak tek kulun ne haddine!
Kör Yezit hizmet etti, yüce Hakkın ahdine!
Ve yükseldi Rahman’a, Zeynel i Abidinler,
Caferi sadık gibi güllerden Hüseyinler…

Şimdi sen kerbelayı asla benden dinleme;
Ah kerbela diyerek inim inim inleme.
Ben sana kerbelayı söz ile anlatmadım,
Yüreğimde ki yaşı bu söze damlatmadım.
Anlatsaydım yürekler bu derde dayanmazdı;
Daha önce dinleyen bu söze inanmazdı.
Sen şimdi ehli beyti gül sünnet ile yaşat;
Gönlünde ki baharı gül sünnet ile başlat.
Öyle ki gül Hüseyin nurdan gönlüne gelsin,
Ki sen de Onun gibi kör küfre bir engelsin.
O gül Hüseyininde gerçek isteği buydu,
Onun her güzel huyu gül ceddinden bir huydu.

Şimdi ey Bâdıl, sen de böyle hep gönlünle yan.
Ehlibeyte aşk ile yüce Kurana dayan.

(Bâdıl)

(Bâdıl)