Kerbelâ Şiiri - Hasan Salih Küçük

Bu menfaât budalası, gafil, hain Yezit
Huseyn’i Kerbelâ’da eyledi şehit…

Ehli beytin çiçeği, gülü idi,Huseyn
İns ü cin ve meleklerin piri idi, Huseyn.

Resul’ün iki gülünden birisiydi, Huseyn
Edep ve adabın çivisiydi, Huseyn.

Biat için kandırıp kan gölüne daldırdılar
Ehli beyt güllerini, sarartıp soldurdular.

Vefasız Kufeliler, sözünde durmadılar
Kuşattılar etrafın, suya hasret koydular.

Kaldırıp ellerini, ya Râb, dedi, Huseyn
Kurudu dudağı, kadın ve bebelerin.

Hristiyan ve Yahudiler kana kana içerler
Nebi torunlarına bir yudum su vermezler.

Huseyn’in sözleri kuşatırken askerleri
Bir endişe sarmıştı, baştaki hainleri.

İnsanlıktan nasip almamış, kudurası hainler
Emsaline rast gelinmez, vahşete giriştiler.

Peygamberin öpüp koklamaya doyamadığı
Ten’e kılıç saldılar, feryat sardı ortalığı…

Zeynep feryat eyledi, ol vicdanlar titredi
Dahi yetmedi vahşet, Ehli beyt katledildi.

Yezit, adın yazılacak kara kara sayfalara
Adın nasip olmasın, küffara, Müslüman’a..