Kerbela Şiiri - Engin Akkuş

Şam elinden esti bir hoyrat rüzgâr,
Yüreğimi derinden yaktı Kerbela'da.
Deldi sineleri zehirli oklar,
Gözyaşı sel oldu aktı Kerbela'da.

Söz verdi Kûfeli düşürdü pusuya,
Esir oldu Ehlibeyt azgın âsiye,
Ağız dil yandı hasretti suya,
Susuzluk mızraktı,oktu Kerbela'da.

Ehlibeyt'e nefret çok idi, niçin?
Hüseyin'im bilirim yok idi suçun,
Yezid gururla esiri oldu hiçin,
Fitne fidanını dikti Kerbela'da.

Ağlayan bebekler yürek dağlarken,
Yapılan zulme yer, gök ağlarken,
Fırat yanıbaşlarında akıp çağlarken,
Canlar,prangalı baktı Kerbela'da.

Dedi:''Geri döneyim'' kapandı yollar,
Gözü dönmüş zorbalar bir fırsat kollar,
Acımadan kılıç çaldı o zalim eller,
Hüseyin'in kanını döktü Kerbela'da.

Hüseyin masum insan,Fatıma'nın kuzusu,
Kaderde keder varmış,böyleymiş yazısı,
Yüzyıllar geçer ama,dinmez sızısı,
Gönüllere şivan çöktü Kerbela'da.

Böyle zulmün yoktur tarihte eşi,
Saltanat hırsıyla katletti kardeş kardeşi,
Çölleri ıslattı meleklerin gözyaşı,
İnsanların vicdanı yoktu Kerbela'da.

İflah olmaz İslâm yolundan sapan,
Aç, susuz bırakıp işkence yapan,
Yetmiş iki şehitten döküldü kan,
Cennet'e uçanlar çoktu Kerbela'da.
(2009)