Kerbela Şiiri - Haydar Demoğlu

Kerbela’nın tarihinde,
Bela vardır Hüseyin’e,
Her yıl matem geldiğinde,
Yanar içim su, su diye.

Kerbela’nın yapıları,
Kan kokuyor her tarafı,
Şah Hüseyin evlatları,
Yez-it’imiş cellâtları.

Kerbela’nın yolu çöldü,
O, dedesinin gülüydü, (O, Muhammed(SAV) ’in gülüydü)
Fatma ana büyütmüştü,
Yez-it onu öldürmüştü.

Kerbela’da kanlar yağar,
Yerler, gökler, dağlar, taşlar…
Ali evladına ağlar. (Şah, evladına yas tutar.)
Yez-it’in teni kan kokar,

Kerbela’da feryat susmaz,
İnsan körpeye ok atmaz,
Hırs bürümüş, kana doymaz,
Kanlı Yez-it iflah olmaz.

Kerbela’nın başı duman,
Su kabına tekme vuran,
Zalim Yez-it, vermez aman,
Şahım; içimizde yaran.

Kerbela’da dertle çile,
Şah Hüseyin kerametle,
Elin vurdu, su her yerde,
Nasip değil, kader böyle.

Kerbela’nın adı kara,
Derman yoktur bu yaraya,
Matem’de bir yudum suya,
Tamah etme (etmem) doya, doya.

Kerbela’da anıların,
Gözünün önünde, Şahın
Şehit ettiler, canların
İzahı yok, bu acının

Kerbela’da, tarih yazar.
Kanla yazılmış, sayfalar,
Parçalanmış, kol bacaklar,
Şah’a, revamıydı bunlar.

Kerbela’da, o gün Cuma,
Yez-it geçmişti hücuma,
Öğlende kıydılar ona,
Kıyanlar durdu namaza

Kerbela’da kesik başlar,
Demoğlu; andıkça ağlar,
Derman etmez, bu derde kar,
Her dem, Yez-it’e, lanet var.
(Haydar Demoğlu-İzmir)