Keramet Şiiri - Hamza Mamaş

Mezarlıklar gezerdim eskinin İstanbul'unda.
Edirnekapı, Eyüp, Şişli, Çağlayan.
Rum-ermeni mezarlığını hatırlarım şişlide.
Girişi ne kadarda heybetli, insan şaşıyor.
Sanırsın ki içeridekiler hala yaşıyor.
Çiçeklere bezenmiş resimli mezarlar,
Kim derdi ki resimli mezarda çağ açacaklar.

Hey gidi 77A! Alıp beni Beyazıt'a götürdü.
Padişahlar, vezirler,
Şiirler yaşıyor merhum olan şairler.
Kırılmış kavuklu mezar taşlarına Şeyhülislam dediler.
Koskoca makamları,
Kocaman insanları taş ile tasvir ettiler.

Sukut içinde kabristan, sadece kuş sesleri var.
Dünya ancak dünyalıklara yar.
Bilesin ki nefes O'nun, ömür O'nun, yol O'nun.
Bu millet, bu devlet emanetidir O'nun.
Makamdan makbere dek gitmeme derdindesin,
Bir makamın gücünden daha ne beklemektesin.

Ey kerameti kendinde bilen.
Makam senindir,
Mevki senindir,
Şan,
Şöhret,
Mal-mülk, doğru senindir.
Bilsen ki sadece ruhun senindir

Eğil ey sultan hak hatırına eğil.
Kemale erdi yaşın artık inzivaya çekil.