Kepez Harman Yeri

Fırtına varmış, bir akşam vakti,
kapıldım…
Bir türlü,
kayboldum, Kepez Belediye Mezarlığı’nda.
Kayın Peder cenazesi! ..
Ardından,
icraası, olması gerekenler...
Telaş içerisinde ve ahmakça,
savrulup boğaza doğru.
Üşüyorum…
Hava, deniz ve toprak.
Üç boyut benzer grilikte…
Bir süre,
dolaşıp kasvetin sarmalında,
ıslanarak…
Bırakmışken zamana,
netleşiyor karanlığın renkleri.
Sessizce…
Görüyorum denizi,
akıyor dalga dalga,
güneyden,
kuzeyin poyrazına karşı.
Sığınıyorum çatısı altına bir çay
bahçesinin,
adı,
“Harman Yeri”…
Panoramaya eşlik edecek bir yer
seçiyorum.
Yağan yağmur, bir masa mesafede.
Karşı kıyıda,
Eceabat.
göz kırpıyor yakından,
sıcak,
aynı zamanda,
çok uzak…
Eşlik ediyorum,
dalgalar üzerinden
boğazın ağır yük gemilerine.
Ne taşıdıkları meçhul? ..
Bir garip seyrüsefer,
umursamaz olan biteni…
Derken,
sürüsünden ayrı,
bir garip martı,
eşlik ediyor ana.
Ve bana,
ortak oluyor patates tavamdan
dilimlerle…
Yaşayarak,
günü kurtarmak,
ya da,
sürdürmek,
kişisel sorunlara karışan…
Bilinmezler!
Kuş deyip geçmemek lazım.
Çok zaman, şahit olmuşumdur,
insanlardan daha rasyonel olduklarını.
Uçmak istiyorum birlikte,
Bir nedenle, aşıp zamanı,
kanat çırparak.
Kendimi soluyorum…
Bakarken uzaklardan,
kepez kıyısında bir yalnız adam,
sanki,
göremiyor.
Daha çok,
içindeki kadehe yoğunlaşmış.
Kalan şarabın derinliklerinden,
fal bakıyor gibi,
eylemsiz…
Göz göze geliyorum,
boşaltırken enerjisini,
bir yıldırım,
ses duvarları köprüsünden.
Parçalıyor aydınlığı,
dalgalara karışıyor...
Uyanıyorum,
Harman yerinde! ..

(Çanakkale - 2011)