Kentsel Bir Aşk Şiiri - Baran Çetin

Bir sigara dumanında özledim seni.
Sabah beş... Seni düşünüyorum.
Gökyüzüne bakıyorum, bulutlara. Güneşin doğuşunu izliyorum.

Sevmiyorum yaşamayı; zoraki sevmelerde düşmanım.
Seni bağırmak isterim, her yanım uzak kırlarda.
Düşmanım yaşamın ta kendisine.

Binaların arasında seviyorum seni.
Gözlerimin karanlığına ışık olmanı isterim; seni isterim Yaradan'dan.
Oluşumdan bihaberim; bütün duygularda düşmanım.

Ben tek mahallemin bakkalını severim.
Bakkal Osman’ı bilmem ama
iyi haberlere de düşmanım, ansızın gelişlere de.
Silik kağıtta verilen şiirlere de düşmanım.

Şehrin her yanı boğuyor beni.
Senin olduğunu bildiğim şehirleri sevmiyorum.
Bir bende seni buldum ama seni bulamıyorum bu şehirde.
Grilikten çekmek istedim seni; beyaz ışıkların engelinde sensin.

Seni de sevmiyorum.
Ama senin dizlerinde buluyorum aniden bedenimi.
Çocuklar, bizim ortak problemimiz değil mi?

Stefan seni soruyor...
Stefan, gerçek bir yoksulluğu bildiği kadar, zoraki sevdaları bilmiyor.
Bir delide bulunduğum ortak yöne ne oldu?

Karanlık gözlerimde tek bir sonuç var: nemli gözyaşları.
Ağlamadım, sevmiyorum zaten. Boşuna mı bu garip duygular?

İran sineması gibi, sonunu bilmediğim, çıkaramadığım bir şiir bir de hayat var ellerimde.
Niyetlere, insanlara, sevdalara, artık'lara...
Düşmanım.