Kentlim Şiiri - Ayla Küçük

Sen kentlim!
Hiç köy gördün mü hayatında?
Yaşadın mı onlarla iç içe?
Ortak oldun mu dertlerine?
Oysa__
Sev beni diye yalvarıyorsun bana,
Görmüyor musun kızım, taşralıyım ben.
Mutlu etmek isterken seni,
Acı tohumları ekebilirim, sevecen yüreğine.
Ojeli parmaklarına yazık olur,
Toprak çapalarsın benimle.
Süs yapmaya vaktin olmaz,
Her gün başka giyinmek yoktur burada.
Çakıldır,
Taştır yolumuz,
Yürüyemezsin yüksek ökçeli pabuçlarla,
Günlerce uyuyamadığın olur,
Uyuyarak çalışırsın tarlada.
Bak güzelim!
Bak sevdalım!
Belki sabaha gülerek uyanamayacaksın,
‘’Merhaba ‘’ diyenlerin çok olmayacak.
Saat sesleri yerine, horoz sesleriyle uyanacaksın,
Ahıra bitişik kerpiçten bir evde.
Evimde ışık, su yoktur inan,
Bir gaz lambası ısıtır odamı.
Pınar köyün öbür ucundadır,
Sırtında bakraçla.
Gitmek zorunda kalırsın suyun başına.
Çilesi büyüktür bu köyün,
Toprak kadar, taş kadar.
Sabır taşı olmalısın köy meydanında,
Ecel gelip de alana kadar.
İşte böyledir köy kadınları,
Anladın mı nasıldır taşra hayatı
Gelmek istiyordun, sevilmek bana
Geliyor musun güzelim…
Yolum uzun, vaktim az.
Karartma sakın düşüncelerini,
Böyledir diye korkma köy yaşantısından,
Gelirsen karım olursun oralarda,
Boy boy çocuklarım ana derler sana.
Rahat yüzü pek görmezsin ama
Mutluluk garantisi basıyorum,
Yarınlarına__