Kentli Bir Yorgunluk Şiiri - Recep Uluçay

Kentli bir yorgunluk taşıyorum omuzlarımda
Sessiz ve derin… Kahırlı ve bedbin
Issızlığın o kemirgen zırhı rüyalarımda
Parça parça yıkılmış surları gibi şehrin

İplik iplik sökülen sabahın sırdaşı şafak
Artık iğrenmelidir cadde ve sokaktan
Güneşin nurunu lâyık gördüğü şu yere bak
Bir leş rahatlığıyla sürünüyor durmadan

Benden dünyaya kalan yalnız bir acı tebessüm
Ve kızıl bir utangaçlık güllerin yanaklarında
Bir ağu, bir katran, bir kahırdır benim yüzüm
Sizlerden miras bana bu lânet, bu ima…

Kentlerin o bâkir kuytusuna emin adımlarla yürüyorum.
Kimilerine korkutucu ve ağır gelebilir bu
Dünyayı bir çöp gibi kâinata bırakıyorum
Ki hayat dedikleri de bir ömürlük uğultu

Ruhumu bir palto gibi vestiyere bıraktım
Bedenimi, sabahın ve güneşin zehrine bulamak için
Ki ben hüzne yakın; sevinçlere ıraktım
Dünyayı ruhumla anlayıp tanımak için!