Kentler-insanlar Şiiri - Oğuzhan Kocayılmaz

Bulutların doruklara dokunduğu yerde
Güneş gözleri olmayan bir keman
Ay kulakları sağır bir piyanodur
Ve bu meşrulaştırmaz bir kentin yalnızlığını

Çocukların yakar top oynadığı
yerde değil bambaşka bir yerde
Bir emekçinin canı yanabilir
Para küfürlere layık olurken
Lidyalı'lara kemik sızısı kalır

Dağların denize küstüğü kentlerde
Sular can dostu olur havanın
Tıkanan iki nefes suçlayabilir
sigarayı,zaten sigara hep hüküm giyer
Hak yemek ise mübahtır
Sigaranın suçlu olduğu bir ülkede

Güllerin açtığı semtlerde evler
Gökkuşağı badanalarla evlenir
Bülbüllere düşer nikah memurluğu
Güllerin solduğu semtlerde evler
Kara badanalar giyinir
Bülbüller cenazesinde ağlarken güllerin
Ve anlam kazanır güller
ölürken yaşayan fersiz beden

Tan yeri ağarlığını giyinirken
Uyanan bir insan eksiktir
Güneş suları ısıtırken kürece
Kalplerin soğuması çaresizcedir
Yalancı Norland bile bunu inandırabilir

Kurt kapanı bulutlar yutmaya hazır
ve nazır bulunurken gün dalışında
Ay yeni doğan bir bebek kadar
masumdur gülen kraterleriyle
Hatta kiraza çalan kızıllık elbisesiyle
Bir yarım ay her kadından güzeldir

Suların aynalaştığı yerde
Kaderin şampiyonluğudur yalnızlığı
paylaşan bir adam ve bir kadın
Kadın fotoğraf çekinirken güzel
Adam şiir yazarken yakışıklı
Sular tuzlu olduğu için tatlıdır

Uykusuzluğa mahkum bir dolunay
Tırmanırken vişne bahçeli dağlarda
İsmini 'gece güneşi' koyar makiler
Adında hükmü vardır yalancılık
günah olmaktan çıkana kadar
Ve yalan tanrılaşır bazen
Şarabın ayıplandığı bir ülkede

25.07.2019