Kentinde ölmek isterim..
Şehrimde yaşayacağıma...
Kilitledikçe ben, bir sürü kapı açıldı, hangisine gireceğimi bilemeden bir ney sesi.. Gizl/li Zamanların odalarında buldum kendimi.. Neyzen üflüyor... Utançlarım geri gidiyor kentinin son çkış kapısından ve ben yüreğimi kapına koydum kulaklarımla dinliyorum Seni... Seni dinlerken her azam kulağım oldu... Dudaklarımdaki harfleri önce kelim/eleştir.. Sonra cümleleştir ve bitmeyen bir hikaye oluştur..
Ansızın bastıran korkularım, bazen kendime bile bakmaktan korkarken Sana bakmaya cesaret gösterirdim.. Korkaklığım şehrini yaşatırdı, beni ise öldürürdü... Şehrinde ölmek ne güzeldi.. Sen ağlatırdın beni... Şehrin sokakları yankılanırdı.. Ses olurdu, türkü olurdu kentinde.. Şehir yaşardı, ben ağlardım...
ki kayıp durmakta parmaklarımızdan
Ey şair
yine bölük pörçük anlattın
yine eksik bıraktın bir şeyleri
gün devrilmekte ama sen
