Kentimde Değilim Şiiri - Engin Yüksel

Bilinmez;
Nerede ne zaman
Nelerin olacağı?
Bir karmaşadır gider,
Sabahtan akşama.
Tesadüflere bağlı yaşam;
Attığın her adımda.
Alın teriyle örülmüş, her bir köşesi.
Köşeler çoktan dönülmüş,
Kapılmış birilerine.
Yok olmuş, çocukların neşesi.
Oyunları hep köşe kapmaca,
Kapmaca, kaçmaca, kovalamaca...
Sisler içinde kaybolmuş bu şehir,
Bulabilirsen ara da bul.
Günden güne yok oluyor,
Yedi tepe İstanbul.
Taşı toprağı altın değil!
Cebimde de yok beş para,
Bir kuruşluk sigara.
Ben bu şehirde;
Beş paralık, bir sigaralık
Karabatak dalışında aşk yaşıyorum.
Faşizm, komünizm,
Kapitalizm, sosyalizm...
Fark etmiyor idealizm;
Uzun zamandır işsizim!
Bu olan bitenler;
Ya sizin ya da bizim.
Canım sağ olsun,
Sonunda var hep izim.
Ey Garip!
Alışamadım buralara.
Adım başı pislik, gözlerim kapalı.
Gürültü, yoğurtçunun çıngırağı değil,
Bu yüzden kulaklarım tıkalı.
Tüpçüsü, eskicisi,
Patatesçisi, soğancısı...
Baştan sona kasap havası.
Havası hep kirli, bitmiyor kavgası.
Bulamıyorum yolumu;
Kentimi kaybettim; kendimde değilim.
Kendimi kaybettim; kentimde değilim.
Ne etmeli yapmalı, yatıp uyumalı.
Denizin kargaları uyandırana dek.