Kent Ve Ben Şiiri - Ozan Erdoğan

teni yakan ayazıyla bir kent vardı burada,
kent vardı ve birde ben;
anlatamaz derdini sarhoş ağzıyla…

ardında bıraktığın,
sadece bir yalnızlık değildi aslında.
hasret vardı ardında,
anlatıldı onlarca kez
tanımadığın insanların masalarında.
dinmedi hasret,
teni yakan ayaz vardı kentin sokaklarında.

“daha kaç kez yanacağız soğuk ellerin dokunuşlarında”

bir dolup bir boşalan masalar,
kapılar açıldı onlarca kez
ve kapandı bir bir sonrasında.
bekliyordum,
eksik bir şeyler vardı hayatımda
ya da bulduğumu kaybetmiştim
tren vagonlarında…

“büyüdün artık! umutlarını şarkılarda arama”

her gün aynı yol, her gün aynı masa…
çürütmektir bu genç bir ömrü,
gençliğim çürüyor kentin sokaklarında.
bir yanım ağrı dolu
diğer yarım kaldı kollarında…

“sitem değil gerçeğimdir bu, yarım kalan suretime her baktığımda”

kente bakmaktır kendime bakmak,
bıkmaktır kendimden
bu kentten bıktığım kadar
çünkü yok artık sokak aralarında
top oynayan çocuklar!
yabancılaştık,
daha kendisi olamadan yabancılaştı geçmişine
ve bilmiyor geleceğini
geleceğimiz dediğimiz çocuklar…

“çocuk olmak vardı şimdi,iki taştan kurulmuş kalelere goller atmak”

hayatta o taştan kaleler gibi olurdu belki
ne güzel olurdu, top boyumuzu aşınca
yediğimiz golü saymamak
ya da yakın kurup kaleleri
kaleden kaleye goller atmak…

“hayat istediğin gibi olmuyor, olmuyor artık hayata bir çocuk gözüyle bakmak”

nereden bakarsan bak hayata
hep karşında duruyor
ne istediğini bilmiyor olmak.
çocuk olmak, genç olmak yaşlanmak…
sonu belli bir hayat bizim ki
çok zor gerçek olana ulaşmak…

“yine de bırakma kalemini, ne bırakabiliyorsan hayata kaleminle bırak”

hatırladığın gibi zaman zaman geçmişini
o geçmişi geçiştirmeden
tüm gerçekleri yaşayarak anlat.
kentin ayazını,gözyaşlarını,
ayrılıkları ve kent gibi ağladığını,
bir kente yalnızlığı saklamayı anlat…

“yalnızlığındır anlattığın, yalnızlığından arda kalana bir bak”

kente bakmak gibi kendime bakmak
sokaklarda çocuklar gibi top oynamak
ya da istasyon yalnızlığında
giden trenlere el sallamak,
yanmak yerine soğuk ellerin dokunuşlarında
kentte saklı yalnızlığını yakmak,
hatırlamak geçmişini
koynunda
en sevdiğin şairin kitabıyla uyuyakalmak…

“yalnızlık olmamalı anlattığın, çünkü yakışmaz hiçbir şaire, kaleminin üzerinde yalnızlığı taşımak”