Kent Üşüyor Yulemi Şiiri - Mustafa Onur

Tozlu kristaller ve kandil isleri.
Düşün ki her yanıma sokulacak teneşir,
Terlemiş ensemde ruhumun iç sesleri.
Haylaz bir öğrenciyim, cebimde son tebeşir,
Tozlu kristaller ya da kandil isleri.

Son kale'ye yaklaştıkça demirler eriyecek,
Tuzlu yaralarımı saklamıştım atımın eğerinde.
Oysa bunu senden gayrı kimseler bilmeyecek,
Kaldı ki balıklar ağlaşıyor eskiyen eteğinde.
Son kale'ye yaklaştıkça, demirler eriyecek.

Tahtalar eskiyordu ve ahşap son sığınak,
Aklımda eski bir köşk, gıcırdayan pencere.
Ülfetin kapısında tutunduğum bu tokmak,
Götürmeli beni cenazesiz evlere.
Tahtaydı, eskiyordu ve ahşaptı son sığınak.

Annem kadar ninniyi hiçbiri söylemedi,
Kıvılcım çıkartarak yürek rampalarımdan.
Ve hiçbiri gemilere binip gitmedi,
tutunup düşüyorlar orta parmaklarımdan.
Annem kadar ninniyi, hiçbiri söylemedi.

Kavuşmak, rüzgarın ardımda bıraktığı ses,
Cılız serzenişler, fakir gülüşler.
Üstelik aklımın erdiği kafes;
Kapısı açıldıkça uçuşan düşler.
Kavuşmak, rüzgarın ardımda bıraktığı ses.

Salıncak sallandıkça kauçuk hamlaşıyor,
Çünkü kum sıcak, çünkü deniz nâr.
Tırtıllar karanfille üstüme yaklaşıyor,
Ve ben büyüyorum dizlerimi kıracak kadar.
Salıncak sallandıkça kauçuk hamlaşıyor.

Garabet, özümdeki ışığı parçaladı,
Karanlığa bakacak iki göz bulmalıyım.
Göz: Günahımın bilinen en meşhur adı,
Sahi, karanlıkta bile böyle aşikar mıyım?
Garabet, özümdeki ışığı parçaladı.

Tanrım, uykuluk vakitleri buğdaylar soğuyacak,
Bir işçinin kalbine inecek mi o gerçek?
Sen olmazsan sofram her gün yanlızlaşacak,
Gitme ama ne olur ağırlığını çek.
Tanrım...Uykuluk vakitleri buğdaylar soğuyacak.

Tozlu kristaller ve kandil isleri,
Ancak böyle anımsadım dün geceyi ben.
İz bırakmış göğsümde bir perinin dişleri,
Üstelik elmasının her yerini yemeden.
Tozlu kristaller ve kandil isleri.

12 Aralık - Yulemi'nin masasında