Kent Sürgünü Şiiri - Ahmet Can Akyol

l-
Sen giderken şarkıları küstürdüm
Bir bitimsiz keder kaldı yüzümde
Aşk emekti bilemedin küçüğüm
Yaşanmamış günleri istemekti

Issız kalışımı duyuran zaman
Yağmurlara boğdu mevsimlerimi
Eski mektuplara sığındım kaldım
Bir gözyaşı kadar yas’lıyım şimdi

Sanki benim hüznüm bana az mıydı
Bir de kaçar göçer oldum ben benden
Hiçbir yere sığmadı bu yüreğim
Adım kent sürgünü kaldı bu yüzden

ll-
Geceyi günleyip içimi tırmalıyorum çok zamandır
Yenileniyor acılarım uslan diyemiyorum
Göğsümde çok eskiden kalma bir yara var
Artık sargı da kar etmiyor ne edeyim

Hüznümün damarlarına uzanıyor ellerim
Ellerim acemi bir nakkaşın elleri
Güne değmiyor güneşe değmiyor sanki
Sendelenip duruyor bedenim
gitgide kısalıyor ömrüm
ayrılıklar uzadıkça uzuyor

Varsın bütün kentler kirletedursun insani
Yine de temiz kalmalı diyorum bir şeyler
Yine de sevdaları serin saklamalı

Ama ne yapsam şaşkınlığa düşüyor aklım
Aklım / aklımı anlamaya yetmiyor
şimdi sözüm bile geçmiyorsa yüreğime
yani ben divaneysem kendime / kime ne

lll-
Ansızın bir küçük kız duruyor gölgemde
“Amca saat kaç” diyor
Ne güzel kız diyorum içimden
Bir kızım olsa hani benzese ayşavkına
(benden de baba olmaz ki)

Saat biri çeyrek geçiyor
Ama diyorum birler de geçer çeyreği

Tatlı bir tebessüm bırakıyor yüzüme
Oysa ben gülüşümü daha çabuk veriyorum
O pırıltılı çocuğun su gibi gözlerine

IV-
Şimdi sıcaklığın yok ya yanımda
Umut da yok gibi bana

Senden gelen ezaların sancısını duyuyorum çaresiz
Kem oluyor sözün aslı
Birdenbire kış oluyor yaz soluklarım
(Bilisin yine de çekincesiz dayarım
senden yana çoğul yürek yaramı
ve ben yine herkesten saklarım
senli anlatımları)

Olur ya diyorum bir zaman özlersin ve
Boşuna ararsın bende unuttuğun gülüşü
Bir seyyahın yoldaşlığında rastlantı oluruz belki
Belki seni ilk görüşüm gibi
ışığın saçlarından ilk süzülüşünü
ve ikimizi saran o sonsuz düşü
sonbaharın savurduğu yapraklara vermiş olurum

Kimbilir
Bir yangının kararttığı dil izi kalır nefesimde
Bir de bu küller ülkesinde kent sürgünü oluşum