Kent Şiiri - Ferit Erpolat

sevmiyorum artık bu kenti

oysa
hep şubat geceleri rüyalarında
düşerdim sokaklarına
yağmuruna sarılırdım
sevinçten ağlardım
karla karışık yağardı gözyaşlarım
ıslanırdım
gözyaşlarım üşürdü titrerdim
ben de ıslanırdım
-ıslanmak yeşermekti-
ve ıslanmak güzeldi
arınırdım geçmiş zamandan
elde çocukluğum kalırdı
hemen annemi hatırlardım
ve ısınırdı yüreğim

gezinirdim
sokak sokak dolaşırdım bu kenti
ayakları büyük
küçük yüreğimle

ama artık sevmiyorum bu kenti
bu kaldırımlar
bu sokak lambaları umursamaz
telefon direkleri tedirgin
arkasına gizlendiğim
şu çöp bidonları
her an ele verir beni
bulutlar gökkubbe
bekçi kulübeleri somurtkan
sırıl-sıklam hepsi

ama ben çocuk olamıyorum
ve ıslanmaktan korkuyorum
ıslansam soğuk alacağım
belki de grip olacağım
annem azarlayacak beni

uyanmalıyım
evet bu rüya benim
bu benim kentimdi
şubat gecelerinde
ama
sevmiyorum artık bu kenti

sevmemek redetmektir de
çünkü şubatlarımız kirletildi...