Kent Şiiri - Mehmet Raşit Er

Sis çökmüş kentin üstüne.
Nem kaplamış varoşları.
Yosunlu kaldırımlar ıssız sokaklar dolu.
Yaşlı bir dilenci geçiyor gözleri, ömrü, boyu ıslak.

Bu kentin göbeğinde kaybolmuş bir sevdalı.
Zalim aşkın karanlık labirentinde.
Bir amele türkü çığırıyor kum elerken.
Dön gel yarim oy, oy diye.

Ben mi bense yutkunuyorum istemeden.
Zor cümlelerin hepsini kente inat.
Konuşamayınca yazıyorum aklımdan geçenleri.
Kızgınlığım geçmedi nefretim bitmedi bu dünya hain.

Edilen yeminler bile tükendi eksildi.
Son dal sigara misali umutsuzum bu kentte.
Bir yaşam hayal etmiştim yalansız.
Rüyalarımda gördüğüm gibi duvaksız doğal kente çok uzak.

Hani son söz yalan olsa da acıtır.
Dokunur adama ardındadır hicran.
Gelen yok giden çok bu çöplükten.
Bu hayat ardı arkası kesilmeyen palavra.

Adım Raşit aldırmadım yazgıma.
Tiye aldım boş verdim hayata.
Feryat, figanımda kıstım sesimi yıllarca.
Şimdi ağlasam da yansam da ne çara yürünmüş adımlara.