Kenevir Şiiri - Özge Özgen 2

Ben çok uzaklardan baktım sana
Tam on ikinci kattaydı gölgen
Ve yara bandına
üfleyen bir dünya vardı etrafında
hızlıca dönen

Eskiden kızlar hep beş yaşında
doğarmış anasından

Omuzlarımda batan güneş
Akşama yağmurlu bir
duaya dönerdi
İri bir yarasayı severdim söz gelimi

Ben ki, beş vakit çamur yığınıyla oynarken
Sen Havva'ya kaptırdın kendini

Adını, kalbine bağışlayan
tek insan oğluydum ya ben
Abdestsiz bir seccadeyi açtım boşluğa

Yosunlar durup durup
Bir nilüfere çarptı güya

Kasıklarımda
On binlerce güvercin ölüsü
buldu kimileri

Ve sen kaçıncı bahardasın ki
su aygırı olmak
istiyorsun
Bir salyangozun kabuğunda

Biliyorsun , yer yarıldı
Bütün bir çağ azdı

Derimin üstünde çatlayan soluksuz bir
kış hükmünü sürüyor burda
Kursağımda kenevir tohumları

Üstelik boşluk, o boşluk değil sevgilim
Karıncalar yuva yapıyor
karnımda

Bilmiyorsun

Bilmiyorsun

Bilmiyorsun

Kimse de bilmiyor

Ben çok uzaklardan baktım sana
Bir resmin vardı hani , beyaz gömlekli , biraz da göbekli

Ama var ya, ben çok güzel sevdim seni
Biraz asii, biraz mavi
Biraz hüzzam makamında

Bilmiyorsun...