Kendiyle de söyleşir insan

Saygılar Dostum,
Yitirdiklerin adına yaşamdan;
Üretip, yaşayabildiklerin adına da…
Çırılçıplaklığında,
Yüzyıllık yalnızlığın,
Kendinden bile sakladığın,
Umutlarınla;
Dağlar tanığın oldu,
Akşamın kuytusunda…

Ya göğsüm daralıyor,
Ya yüreğim büyümede,
Derken bir zamanlar satırlarında;
Nasıl bir tanı,
Nasıl bir hissedişti
Anlayamıyorum,
Gerçeğin doruğunda…

İsyan,
Bir alevdi damarlarında
Biliyorum.
Yakmamak için çevreni,
Nasıl söndürdüğünü de…
Gözlerindi göremediğin sadece,
Yılların izleriyle,
Okyanus gibi derin
Masmavi özlemlerle..

Yüreğin sevgiyle de çarpsa
Sahtekar akşamlara
İki duble rakıyla
Meze oluyorsa hınçlar
Saygılar dostlar.
Nasılsa
Kırışıklar şakaklarda
Aklaşan saç telllerinde yıllar
Ufkunun soluğunu sonunda
Guruba boyayacaklar.

Aç gözlerini dostum
Görebileceği kadar görsün.
Bulutlar doruklarda
Dağlar avucunda nasılsa.
Sevdalar
Özlemlerdi yaşama dair
Oysa anılar
Yalnızca senle varolacaklar…