Kendinle Yüzleş Şiiri - Yaman Karaca

Önce kendinle yüzleş!
İnsanlara kızıyor, dertlenip kederleniyorsun,
Sana yapılan bunca şeyi hak etmediğini düşünüyorsun.
Peki, bütün bunların yapılmasına göz yuman,
Her şey olurken sessiz kalan sen değil miydin?
Ya da bunca sene beklediklerini
Olmayacağını bildiğin halde umutlara bürünen,
Kabul olmayacak dualar eden sen değil miydin?
Ne dünyanın ne de insanların suçu var be can,
Kim sana ne etmişse buna yol veren sendin.
Kimsede suç arama çünkü en büyük suçlu da sensin.

Dostlarını, arkadaşlarını vefasızlıkla suçluyorsun.
Senden kim zorla bir şey aldı ki?
Sen kendin buna imkan tanımadın mı?
Sevdiklerine, değer verdiklerine kızıyor, kırılıyorsun,
Yarı yolda bırakıldığına öfkeleniyor, anlam veremiyorsun.
Peki, o yola hesapsız kitapsız, gözü kapalı çıkan kimdi?
Onların seni üzmesine, kırmasına izin veren kimdi?
İnsanlar senin müsaade ettiğin kadar aldılar senden.
Kimsede nankörlük arama be can!
Çünkü sana senden çok nankörlük yapan da yok...

Hadi, kabul et artık…
Saçlarına karlar yağdı ise hata ne doğanın ne de tabiatındır.
Kendine kara kışı yaşatmayı seçen yine sensin.
Kalbin her sızladığında o acının sebebi sensin.
Başkasında arama kusuru, yüreğinden damlayan
Her kederin nedeni yine sensin.

Hadi yüzleş kendinle
Ve kabul et, en büyük suçlu sensin.
Yüreğin yanıyorsa o ateşi yakan da harlayan da sensin.
Yolun yanlış yere vardıysa sebebini kendinde ara.
Ne rüzgarın esmesinde hata ne de dalgalarda kusur
Çünkü pusula da sendin, dümen de.
Suç vardığın limanda olamaz be can!
Ya menzilin yanlıştı ya da güzergahın hatalı...

Hadi kabul et şimdi...
Kimsenin ya da bu dünyanın bir suçu yok.
Senin en acımasız düşmanın sendin...
Kendi canına, gözyaşlarına kıyan sendin...
Kimse senin kendini unuttuğun kadar unutamadı.
Kimse senin kendi canını yaktığın kadar yakamadı.
Velhasılıkelam, bir suçlu aramana gerek yok,
En büyük suçlu da sensin...

Yaman Karaca